van Mount Cook weer naar het noorden

De volgende ochtend, vrijdag 28 febr, was het onverwacht mooi zonnig weer. We reden weg bij Mount Cook, richting Lake Tekapo. Daar aangekomen bleek er een enorme temperatuursdaling geweest te zijn en stond er een koude wind. We hebben even de Church of the Good Shephard bekeken. Hij ligt er prachtig, maar binnen ben je snel uitgekeken, want het is een heel klein kerkje. Er draaide mooie muziek, waarvan ik wel wilde weten wat het was, maar helaas kon de dame die de zaak beheerde mij alleen de lege , half kapotte cd hoesjes laten zien waar hij mogelijk in had gezeten.
In de middag begon de voorspelde regen , en niet zo zuinig ook. We verkenden het historische stadje Geraldine, werden er behoorlijk nat en niet hebberig van de lokale winkels, maar kochten er op verzoek van Wim en Ciska een avocado snijder, die volgens de verpakking in het Nederlands een advocatensnijder bleek te heten. Toen wij stonden te grinniken en de verkoopster hoorde waarom, sprak ze : dan moet hij behoorlijk scherp zijn …(It should be a sharp one).
Wij besloten ons programma om te gooien vanwege het slechte weer en namen de S 1 richting Christchurch. We sliepen op een camping bij de Rakaia River, waar alles haast volgeboekt was vanwege een fishing event. Het was bar koud ’s nachts, (nachtvorst) onze dekens bleken hiertegen niet bestand zodat truien en sokken nodig waren om de nacht door te komen.
Omdat we graag met mooi weer Kaikoura wilden zien en de weersverwachting voorspelde dat het daar nu 2 dagen droog zou zijn om later weer te gaan regenen, zijn we dus in een ruk daar naar toe gereden en hebben vanmiddag, zaterdag 1 maart de peninsula walk van 3 uur gemaakt, weliswaar niet geheel volgens het boekje, maar toch zodanig dat we plots vlakbij een zeehondenkolonie stonden. Toen we terug liepen, werden we door de opkomende vloed verrast en moesten we deels over de rotsen klimmen om de voeten droog te houden en niet weggespoeld te worden. Het was even spannend, de voeten waren wat nat maar alles bij elkaar was het een mooie middag met veel zon en veel wind en veel kilometers in de benen.
De volgende dag wilden we een Whale watching tour maken. Per boot was het 3,5 uur varen op een zee met een flinke deining, geen goed vooruitzicht voor Else, bovendien was de eerste tour pas om 3 uur beschikbaar. Dus dat was geen optie. In een optimistische bui kwam ik op het idee om te vragen wat een heli vlucht zou kosten, een half uur was betaalbaar als er nog een derde mee zou vliegen. Aangekomen bij het heliveld bleek geen derde zich gemeld te hebben maar kwam een ander stel aanlopen die de vlucht ook wilden maken. Else stond spontaan haar plek af en we vertrokken bij schitterend weer. Walvissen hebben een voorspelbaar gedrag van 40 – 45 minuten onder water en 8 tot 10 minuten boven en ze zijn regelmatig op de zelfde plek. Dat kwam goed uit, na aankomst op de verwachte plek dook een kanjer van 18 meter op en haalde voor zijn volgende duik gedurende 10 minuten zuurstof binnen , waarna hij met een krachtige zwaai van zijn staartvin weer verdween. Het was allemaal perfect te zien vanuit de heli op 500 voet. Op de terugweg vlogen we over de zeehonden kolonie waar we de dag eerder ook gewandeld hadden.
Verder noordwaarts kwamen we langs een natuurlijke zeehonden creche ; Ohau point waar tegen de honderd jonge en volwassen zeehonden zich amuseerden op de rotsen. Vervolgens doorgereden naar een DOC kampplaats Marfells Beach bij Cape Campbell waar de visserij inspecteur ons vertelde dat we bij laag water green lip mosselen konden rapen. Het was opkomend water dus vlug zoeken, Else vond een kanjer van 18 cm en daarna niets meer. Een Nieuw Zeelandse liep met een emmer vol rond en vulde spontaan ons tasje zodat we (Ary, want Else is niet erg dol op mosselen) als voorafje de mosselen voor het eten consumeerden.
Via Blenheim door naar Rarangi ten zuiden van Picton aan de kust Whites Bay DOC camping in the middel of nowehere maar met internet bereik