een week op pad in Nieuw Zeeland

Donderdag avond 19:50 vertrek vanaf Schiphol. Met de vliegreis was niets mis, maar wel lang: 2 maal 11 uur en een tussenstop op Seoul van 2,5 uur, samenvattend dus lang maar wel goed maar niet ons favoriete tijdsverdrijf. Gelukkig op beide trajecten een uur of 4 kunnen slapen. Aankomst in Auckland zaterdag om 7:00 ’s morgens. De immigratie kostte een paar uur want alle bagage van bijna iedereen moest worden gecontroleerd op besmette schoenzolen, alle gebruikte schoenen uit de bagage werden door de immigratie medewerkers kosteloos per paar schoongemaakt. Daarna een tocht van 3,5 uur in een shuttle busje naar Rotoma waar we de camper de volgende dag konden meekrijgen. Hier werden we hartelijk ontvangen door de verhuurder van de camper, Lorraine. Zaterdagmiddag een wandeling langs het meer naar een kleine waterval. We deelden de B&B met andere Nederlanders die net terug kwamen van hun 30 dagen rondreis. ‘s Avonds aan de gastentafel onderbraken wij de gezelligheid omdat we toch echt een beetje van de jetlag moesten wegslapen.
Op zondag zouden we de camper om 12:00 uur meekrijgen . Voor die tijd kon het contract getekend worden, er werd alle tijd voor uitgetrokken en uiteindelijk reden we om 13:30 weg naar Rotorua waar we nog boodschappen moesten doen en naar de telecom winkel om prepay data te kopen voor onze internet stick. We kochten een update die niet werkte want de stick die we bij de verhuur hadden meegekregen bleek zo oud te zijn dat het nummer vervallen was. Het duurde allemaal heel lang omdat we voortdurend de weg kwijtraakten. Dit was het gevolg van het feit dat Else’s hersens niet meer functioneerden door de jetlag, de mijne ook niet maar ik ben daaraan gewend -
Maandag naar Waiutapa vulcanic valley en de Lady Knox Geyser. Die geiser wordt dagelijks om 10:15 geactiveerd door er waspoeder in te gooien, dat ontspant het water en geeft een mooie fontein. Het lijkt geënsceneerd, en dat is het ook, maar er is wel een verhaal bij: de geiser werd actief in de dertiger jaren. Gevangen in een werkkamp wasten hun kleding in een meertje en door het gebruik van de zeeppoeder ( oppervlaktespanning verlagend middel ) moesten ze rennen voor hun leven want de geiser gaf hen onverwacht de volle laag. Sindsdien spuit de geiser iedere 24-27 uur en wordt hij ten behoeve van de toeristen iedere dag rond 10.15 geactiveerd dmv zeeppoeder. Het park is schitterend met een scala aan vulkanische verschijnselen en een vol palet aan kleuren. Veel gefilmd omdat dit niet te beschrijven is.
’s Middags naar de Huka falls, waar we vlakbij een vrije kampeerplek vonden met vele anderen, we hadden een mooi plekje langs de rivier waar we ook ons dagelijkse bad namen. We hebben daarbij geen shampoo gebruikt, je weet maar nooit.
Dinsdag naar Tongarina National Park, we waren daar bijtijds volgens ons vaste plan: ’s morgens rijden en daarna een plekje vinden en rondkijken. Een fantastische wandeling gemaakt naar een mooie waterval door een heel afwisselend natuurgebied. Daarna met de stoeltjeslift naar 2020 meter een indrukwekend lava berglandschap. Op de camping bij het aansluiten van de electra struikelde ik over een ‘verborgen’ steen en viel op mijn kin, het bloed stroomde eruit en Else kon haar eerste hulp opleiding van 35 jaar geleden weer tonen, alle aanwezige verbandmiddelen waren net voldoende om het bloeden te stelpen, helaas had ze geen naald en draad bij zich om de hechtingen aan te brengen. En, naar de volgende ochtend bleek, was een dokters post tientallen km’s ver weg. De kaken konden nog goed bewegen om een heerlijke sirloin stake kort op de BBQ dus nog rood, te eten. Het rood kwam weer door het verband naar buiten. Gelukkig in mindere mate dan het rood van de stake, het hield ook op met bloeden na het stoppen van de bloedverdunners met de zelfde kleur (rode wijn) dus toen gaan slapen.
De volgende ochtend zei de dokter in Else,dat we naar een praktiserende arts moesten want ze wilde niet alleen van mij maar ook van een ander horen dat ze me goed behandeld had. En, we moesten in ieder geval schoon verband kopen. De dichtstbijzijnde apotheek was in Ohakune, waar we een 40 minuten later arriveerden. De dames daar verwezen ons naar de naastliggende huisartsenkliniek, een klein houten gebouw waar het zuurverdiende dokters honorarium niet in de accommodatie was geïnvesteerd. De arts ter plekke bekeek de snee, constateerde dat hij behandeld moest worden, verdoofde de wond waarna hij tot het kaakbeen kon kijken. Hij constateerde dat Else haar schoonmaakwerk goed gedaan had, vervolgens dichtte hij het gat weer met 5 hechtingen.
Onze kanotocht op de Wanganui rivier was hierdoor niet meer mogelijk en werd vervangen door een rustig kajak tochtje op een meertje bij Wnaganui waar we ook overnachtten.
Donderdag ochtend direct naar Wellington waar we tussen de middag aankwamen op de camperplaats midden in de stad. Naar de telecom winkel om onze gekochte Mbytes te kunnen gebruiken. Daar was een verkoper een tijd bezig om het vervallen nummer weer te activeren, vervolgens verkocht hij nog een paar GB en een Sim kaart voor mijn mobiel. Alles bij elkaar voor $ 15.
Nu waren we geheel connected en konden we de kabeltram naar de botanische tuinen nemen. Mooi uitzicht op de stad naar beneden, lopen door de tuinen, en daarna naar het beroemde Te Papa museum; terecht beroemd, mooi gebouw, bijzondere collectie in mooie afdelingen, helaas konden we de rode draad niet vinden. Er was geen zichtbare verbinding.
Vrijdag ochtend vroeg om 6:45 inchecken voor de Bluebridge ferry naar het Zuidereiland. Een deel van de trip in de mist maar tussen de scherenkust werd het helder en zonnig. De ferry was een oud schip dat onder Frans regiem had gevaren dat was nog te zien aan allerlei opschiften.
Van Picton via Nelson naar het Abel Tasman National Park in Marahau, waar het huren van een zeekajak bijna net zo duur bleek als er een kopen. Omdat de zee net zo vlak was als het meer waar we gisteren peddelden, besloten we om zaterdag de kajak tocht te skippen en via het pad langs de kust te gaan wandelen. Een prachtige tocht waar we haast 3 uur voor nodig hadden. Op de terugweg was een watertaxi een goed alternatief . Hoewel we niet geboekt hadden was er gelukkig wel plaats voor ons zodat we niet weer 3 uur terug hoefden te wandelen.
Zondag weer en route. Naar de Buller Gorge swing bridge, een smalle metalen hangbrug over een snelstromende rivier. Hierdoor bereikten we een eiland met een smal wandelpad dat we volgden, tezamen met veel zandvliegen . Daarnaast regende het ,dus we hadden beschermende kleding aan. We besloten om naar Westport aan de kust te rijden voor de nacht. Daar bezochten we een zeehonden kolonie en werden weer door de regen overvallen. Gelukkig maar een korte bui.